ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | |||||
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
برگشت آرامش خردمندانه و دوری از دگرگونیهای پیاپی و کارشناسینشده، بیگمان، یکی از مهمترین رخدادهای آموزشی سال 92 است. البته از ماههای میانی سال که دولت یازدهم سکان امور اجرایی کشور را در دست گرفت. چهار سال ریاست حاجیبابایی بر آموزش و پرورش که همراه با دگرگونیهای صوری، رسانهای شدن گسترده این دگرگونیها و گفتوگوهای هرروزه کار بهدستان آموزشی درباره آنها بود، همگان را عادت به این داده بود که هر روز، از رخداد و تصمیم آموزشی تازهای بشنوند که بهزودی سراسر گستره آموزش و پرورش را در خواهد نوردید و موجی از تغییرات را با خود به همراه خواهد آورد! اما با روی کارآمدن علیاصغر فانی، چرخشی چشم گیر در این روند پیدا شد و درنگی کمابیش خردمندانه بر تصمیمگیریها چیره گشت که پیامدش، دستکم تاکنون، دوری از شتابزدگیهاست. این سخن البته به این معنا نیست که در این چند ماهی که از دولت یازدهم گذشت هیچ خبری از دگرگونی در آموزش و پرورش نبود. روشن است که برخی از تصمیمگیریهای آموزشی - خواسته یا ناخواسته- همواره خبرآفرین و گفتوگوبرانگیز خواهند شد.
برای نمونه بحث زبان مادری و آموزش آن یا آموزش به آن، که در سطح کمابیش گستردهای از رسانههای همگانی، به بحث گذاشته شد. اما این نمونهها، هم از نظر شمار و هم از نظر کیفیت گفتوگو و تصمیمگیری، با آنچه در چهار سال دوران حاجیبابایی رخ داد، تفاوت داشت. اینکه بحثهای خرد و کلان آموزشی، همراه با تصمیمگیریهای شتابان، پیاپی به گستره همگانی کشانده شوند و چنین وانمود شود که آموزش و پرورش سخت درحال بهبود و پیشرفت و پویایی است، یک مساله است و اینکه یک موضوع مهم آموزشی، در گستره همگانی به پرسش تبدیل شود و پیرامونش گفتوشنود درگیرد و پای شماری از روشنفکران و اندیشهوران اجتماعی- فرهنگی را هم به میان بکشد، مسالهای است دیگر.
در همین جا شاید بد نباشد یادآوری کنیم که یکی از کارهای ارزشمندی که آموزش و پرورش، میتواند بهمنظور افزایش پویایی خود انجام دهد همین است که به روشهای گوناگون، پای اندیشهوران گستره همگانی را به آموزش و پرورش باز کند. به هررو، میتوان گفت که مهمترین شاخص آموزش و پرورش دولت یازدهم تاکنون، دوری از شتابزدگی و صوریگرایی بوده است. اما، یکی دیگر از ویژگیهای آموزش و پرورش در سال 92، نزدیکشدن نسبی فرادستان آموزش و پرورش به بدنه فرهنگیان بود. از نمودهای این فرآیند، میتوان به دگرگونی در برخی نشریههای آموزش و پرورش اشاره کرد. برای نمونه نشریه «نگاه»، که در چند شماره گذشته خود تلاش کرده است از «وزیرنامه» بودن فاصله بگیرد و بیشتر به بازتاب نوشتههای خود فرهنگیان بپردازد یا پیوندی که میان برخی از بخشهای جامعه مدنی فرهنگیان با کارگزاران آموزش و پرورش پدید آمد.
ناگفته پیداست که ادامه این روند و گسترش بیش از پیش آن در درون پیکره آموزش و پرورش، میتواند بر هرچه واقعیترشدن تصمیمسازیها و تصمیمگیریهای آموزشی و فراخور زمان بودن آنها، کارگر افتد. ولی آنچه در سال 92 بدنه آموزش و پرورش ایران را آزرد و کمابیش گلایهها و دلخوریهای آموزگاران را برانگیخت تاخیر در برخی پرداختها بود که البته بخش بزرگی از این مطالبات مالی، هنوز هم که تا پایان سال چند روزی بیش نمانده پرداخت نشده است. برای نمونه، بخش بزرگی از اضافهکاری فرهنگیان، پاداش پایانخدمت بازنشستگان، حقالزحمه برگزاری و تصحیح برگههای آزمونهای هماهنگ کشوری خرداد و دی 92، حق بیمه طلایی سال 91، پرداخت 9 روزه و ناقص اضافهکاری خردادماه که میتواند به یک رویه تبدیل شود و فرهنگیان آن را از چشم فرادستان کنونی خواهند دید، پرداخت نشدن دو، سهساله اضافهکاری مدیران و دیگر کارگزاران اجرایی مدرسهها و شمار دیگری از مطالبات که میتوان گفت در چند ماهه گذشته، سخن و گلایه نخست فرهنگیان کشور بود.
* عضو کانون صنفی معلمان ایران
روزنامه آرمان ، شنبه ، 24 اسفند 1392 ، گزارش اجتماعی
*سخن معلم